21.7.57

วันสบาย แดดบ่ายในหน้าฝน / One Sunny Afternoon in Rainny Season


Chocolate cake

ข้างกระจกบานใหญ่ในร้านคอฟฟี่แอนด์เค้ก
ฉันละเลียดเค้กช็อกโกแล็ตนิ่ม ๆ อิ่มเอมขณะมันละลายอยู่ในปาก
มองผ่านผู้คนในร้านและผู้คนบนทางเท้า


1.

ผู้หญิงคนนั้น เฝ้าคอยเขาผู้ไม่เคยจากไป
เคียงข้างเขาผู้ไม่เคยกลับมา


2.

ลูกโป่งที่บรรจุความครึกครื้นก้อนใหญ่อยู่ที่โต๊ะมุมห้อง
เสียงหัวเราะดังกว่าใครจากชายหนุ่มคนหนึ่งเรียงตัวโน๊ตสากลเป็นเพลงมนุษย์ที่มีชื่อว่าสุดหรรษา
เพลงที่ทำให้คนไม่ได้บรรเลงได้ยิ้ม


3.

หญิงชรากระโผลกกระเผลกอย่างกระฉับกระเฉงไปบนฟุตปาต
ไม่มีใครรู้ว่า เธอจะไปไหน
เสียงไม้เท้ากระทบพื้นคอนกรีต ป้อก ป้อก ป้อก
เสียง ที่ทำให้คนหันมองก่อนละสายตา


4.

สาวสวยอุ้มหมาขนฟูเข้ามาในร้านตรงไปเลือกเค้ก
หญิงโต๊ะติดกันกระซิบชื่อดาราให้เพื่อนได้ยิน
เผื่อแผ่มาถึงฉันโดยไม่ตั้งใจ
ชายหนุ่มตามเข้ามารับกล่องเค้กแล้วจ่ายเงิน
ทั้งสองออกจากร้านไป
ฉันยังคงได้ยินประวัติแฟนหนุ่มและดาราบวกคำนินทาเล็กน้อยไปอีกนาน


5.

คนหนึ่งเคยบอกฉันว่า อิสระภาพนั้นไร้ขอบเขต
 ฉันย้อนถาม อิสระภาพจะมีขอบเขตได้อย่างไร

บางคนพูดถึงอิสระภาพที่มีขอบเขต
ฉันนึกหาคำแทน 'อิสระภาพ' ที่เหมาะสมกับข้อกำหนด 'ที่มีขอบเขต' ยังไม่ได้
ถ้าใช้ "อิสระภาพในบางกรณี" น่าจะดีกว่า

อิสระภาพในขอบเขตคงเป็นขอบเขตไร้เดียงสา
ความไร้เดียงสาทำให้ไม่มีขอบเขต


มองไปรอบ ๆ  ฉันชอบความรู้สึกนี้
ผู้คนหลากหลายมากมีที่เหมือนและแตกต่างอยู่ในความเป็นคน
ความเป็นเรา

เค้กหมดไปแล้ว
ฉันยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ




*





ไม่มีความคิดเห็น:

หน้าเว็บ