ฉันเชื่อเต็มหัวใจ คนที่ผูกพันกัน จะรับรู้ทันทีเมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับอีกคน สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องเลื่อนลอยไร้หลักฐาน หากมีบทพิสูจน์ เกิดขี้นจริงและมีคนรับรู้มากกว่าหนึ่ง เวลาเกิดปัญหาขึ้นในยามอยู่คนเดียว แม้เพียงเล็กน้อยก็รู้สึกคับขัน จนมุมและโดดเดี่ยวอย่างถึงที่สุด
หมาตัวหนึ่งของฉันได้รับสมญาว่าหมาละครสัตว์ ชาติก่อนมันคงเป็นนักกระโดดสูง มันกระโดดข้ามรั้วสูงสองเมตรได้ด้วยการสปริงตัวขึ้นไปในแนวดิ่ง มันเป็นตัวเดียวที่ทำได้
ก่อนนอนคืนนั้นฉันปล่อยหมาทุกตัวออกไปในสวน เจ้าตัวนี้สปริงตัวข้ามรั้วในพริบตา มันกลับมาพร้อมความเจ็บปวด ร้องโหยหวนไม่ยอมให้แตะต้อง แถมยังไปหลบในความมืดใต้เก้าอี้ยาว ฉันไม่รู้ว่ามันไปกินยาพิษ ถูกอะไรแทงเท้า ขาหัก หรือขาซ้น มันร้องครวญครางไม่หยุด ฉันนึกว่าจะสูญเสียมันไปในคืนนั้น สูญเสียมันไปโดยทำอะไรไม่ได้เลย ที่เลวร้ายกว่านั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แม้กระทั่งจะให้ยาทุเลาความเจ็บปวดกับมัน
ฉันเตรียมใจเผชิญกับความตาย ตื่นกลัวและโศกเศร้า เป็นช่วงเวลาย่ำแย่ หดหู่อย่างที่สุด
ก่อนนอนคืนนั้นฉันปล่อยหมาทุกตัวออกไปในสวน เจ้าตัวนี้สปริงตัวข้ามรั้วในพริบตา มันกลับมาพร้อมความเจ็บปวด ร้องโหยหวนไม่ยอมให้แตะต้อง แถมยังไปหลบในความมืดใต้เก้าอี้ยาว ฉันไม่รู้ว่ามันไปกินยาพิษ ถูกอะไรแทงเท้า ขาหัก หรือขาซ้น มันร้องครวญครางไม่หยุด ฉันนึกว่าจะสูญเสียมันไปในคืนนั้น สูญเสียมันไปโดยทำอะไรไม่ได้เลย ที่เลวร้ายกว่านั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แม้กระทั่งจะให้ยาทุเลาความเจ็บปวดกับมัน
 |
| หล่อดีเข็ดไม่กระโดดข้ามรั้วอีกแล้ว แต่เซ็ง / Lordie, my black&white friend |
ฉันเตรียมใจเผชิญกับความตาย ตื่นกลัวและโศกเศร้า เป็นช่วงเวลาย่ำแย่ หดหู่อย่างที่สุด
โทรศัพท์ดังขึ้นตอนตีสี่ ดีใจเมื่อได้ยินเสียงเขา
"คุณทำให้ผมตื่น"
เขาอยู่เป็นเพื่อนฉันจนถึงเช้า ไม่มีคำหวานใดท่ามกลางเสียงร้องอย่างเจ็บปวด มีเพียงการปลอบใจ
เชอรี หมาที่ใกล้ชิดที่สุดนอนด้วยกันทุกคืน เริ่มเป็นโรคลมชักตอนฉันไปดูแลคุณแม่ที่ป่วยหนัก คืนเกิดเหตุมันชักติดต่อกันหลายหน มันไม่ชักมาหลายเดือนแล้ว ยาฉีดที่เหลืออยู่หนึ่งเข็มเอาไม่อยู่ มันชักแล้วหยุด เดินวนอยู่นั่นแล้วก็ชักอีก มันไม่เคยชักติดๆกันอย่างนี้มาก่อน
ฉันรับมือไม่ได้ ได้แต่ทุกข์ทรมาน นั่งมองชีวิตหนึ่งที่ฉันรักชักจนตากลับ น้ำลายฟูมปาก มีของเหลวไหลออกมาจากร่างกาย ฉันได้แต่กอดมันไว้ ขาที่แข็งเกร็งเกี่ยวเสื้อนอนผ้าป่านเนื้อนิ่มขาดแคว่ก ฉันนั่งร้องไห้อยู่ข้างมัน ระหว่างรอยาฉีดยากินจากโรงพยาบาลที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันรออย่างพรั่นพรึง จะได้ยามาทันไหม เชอรีอ่อนแรงลงทุกขณะ ฉันเตรียมใจเผชิญกับความตาย
 |
| เชอรีจากไป / Ma Cherie, my black & white friend |
เสียงโทรศัพท์ดังขี้น ฉันอุ่นใจเมื่อได้ยินเสียงเขา
"ปลุกผมทำไม"
ไม่มีความหวานใดๆในชั่วขณะของความเป็นความตาย มีแต่ความอ่อนโยน
คืนหนึ่ง ฉันนั่งทำงานชิ้นหนึ่งตั้งใจให้เสร็จก่อนเช้า เพื่องานชิ้นนี้จะได้เข้าสู่กระบวนการต่อไป พรุ่งนี้จะยุ่งจนไม่มีเวลาทำ ทั้งง่วงทั้งเหนื่อย ดื่มกาแฟจนตาแข็ง คิดถึงคนที่เกี่ยวข้องกับงานนี้โดยตรง ไม่มีเรื่องระทึกใดๆ มีแต่ความคิดถึง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนตีสี่กว่าๆ
"ทำไมยังไม่นอน คุณทำให้ผมตื่น"
คืนนี้เชอรี่เป็นไข้สั่นไปทั้งตัว มันอาจจะชัก ฉันรีบให้ยาเม็ดแรกเมื่อเห็นอาการ รอสักสิบห้านาที ถ้าไม่ดีขึ้น ค่อยให้ยาเม็ดที่สอง ไม่ถึงสิบห้านาที ฉันต้องตัดสินใจให้ยาตามไปอีกเม็ด ทุกครั้งที่ผละไป มันจะยกหัวขึ้นมองตาม สุดท้ายฉันก็ต้องนอนกอดมันไว้ เอาเสื้อนอนเนื้อนิ่มแสนโปรดปรานที่มันทำขาดห่อตัว แล้วห่มผ้านวมทับอีกชั้น ฉันกอดมันและคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้
เขารู้ดีว่าโทร.หาฉันหรือเปล่า
ฉันเชื่อ
คนรักกันจะรู้ทันทีเมื่อมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นกับอีกคน
คนรักกันจะรู้ทันทีเมื่อมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นกับอีกคน
*
