ครั้งที่แล้วเล่าถึงประสบการณ์บินครั้งแรกก็เจอฝนของลูกนกปรอดเกิดที่บ้าน
ที่จบลงด้วยดี ลูกนกได้กลับรัง
ที่จบลงด้วยดี ลูกนกได้กลับรัง
คนเล่าเป็นสุข ทิ้งท้ายไว้ว่ายังมีที่สุขกว่านี้
ที่สุขกว่านี้ก็คือ วันรุ่งขึ้นแม่นกพาลูกนกมาเยี่ยมค่ะ
มาเกาะกิ่งต้นเข็มห่างจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แค่เมตรนึง มองเอามองเอา
ต่างก็มองกัน คิดถึงจะตาย
นี่เป็นวันรุ่งขึ้นหลังจากเข้าไปแทรกแซงพาลูกนกเปียกปอนกลับรัง
วันที่สองก็หัดบินต่อ ยังงอมอยู่เลย ขนแข็งตั้ง ๆ บนหัวบอกว่าเป็นผู้ชาย
แม่เป็นคนพามา ที่ถูกคือ แม่เป็นนกพามา
วันที่สองก็หัดบินต่อ ยังงอมอยู่เลย ขนแข็งตั้ง ๆ บนหัวบอกว่าเป็นผู้ชาย
แม่เป็นคนพามา ที่ถูกคือ แม่เป็นนกพามา
มองกันจริงนะนี่ หางใครโผล่ออกมา
ช่างจิ้มลิ้ม
ยังคงมอง
เหมือนบอกว่า "อยากมองก็มอง อยากถ่ายรูปก็ตามสบาย"
ยกหน้าโพสต์ท่าให้เลย น่ารักจัง
ใบหน้าท่าทีของนกน้อยเป็นแรงบันดาลใจทำให้อยากวาดการ์ตูน
ขนบนหัวแสกกลางด้วย ^^
ขนบนหัวแสกกลางด้วย ^^
กลับมาเยี่ยมมามองกันจริง ๆ นะคะ
บทสนทนาไร้เสียงที่ตรึงใจ
ขนอุยอ่อน ๆ ที่หน้าอก
หางกับตัว ถ่ายจากด้านข้างยังไม่บินหนีเลย
วางใจ...
จำลูกตาได้ติดตาติดใจจากครั้งติดฝน
สวยเหลือเกิน นกอิสระ(ของฉัน)
ผลจากคำพูดที่ว่า "เราเลี้ยงนกได้โดยไม่ต้องขังกรง"
คำว่า "ชมนกชมไม้" เข้ามาให้เห็นตรงหน้า
ส่งความอ่อนโยนละเมียดละไมมาถึงหัวใจคน
คนเป็นสุขก็เชื่อว่า ความรัก ผูกพัน และห่วงใยก็ส่งถึงหัวใจนกเหมือนกัน
ความรู้สึกดี ๆ ทั้งหมดนี้ละเอียดอ่อน ลึกซึ้งและกินใจจริง ๆ
ความรู้สึกดี ๆ ทั้งหมดนี้ละเอียดอ่อน ลึกซึ้งและกินใจจริง ๆ
บางครั้ง เราคอยนก
บางครั้งนกคอยคน
เราไปเยี่ยมพวกเค้าไม่ได้
นกต้องมาเยี่ยมเราแต่ฝ่ายเดียว
เชื่อว่า วันหนึ่งมันจะพาคู่รักมาด้วย
มาสร้างรังออกไข่
นกน้อยรุ่นใหม่จะเกิดที่นี่
ในสวนบ้านขาวที่ใบไม้มีรูพรุน
มีหนอน มีแมลง มีผีเสื้อ มีผึ้ง
มีนก
แล้วเจอกันมัมมี่ แด้ดดี้ และเบบี้บุลบุล
*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น