3.3.54

Time เวลา



 เวลา
นามธรรมที่มองไม่เห็น
เช่นเดียวกับมิตรภาพ ความรัก ความสุข
และสิ่งตรงกันข้าม
กระนั้น...เรารู้ว่า...มีอยู่


เวลาไม่เคยวางบางสิ่งไว้ให้เรา
แต่เราสามารถวางบางอย่างไว้ในเวลา
เวลาได้แต่เดินหน้า ไม่สนใจใคร่รู้
ผ่านแล้ว ผ่านเลย
ไม่เหมือนเรา


หนังสือเรียงรายอยู่ในจักรวาล
คณานับผู้เขียน จากไปเนิ่นนาน
แต่หนังสือ ยังคงดำรงอยู่ในกาล


เราไม่อาจหยิบฉวยจากเวลา คนหนึ่งบอก
อีกคนนั่งลง หยิบกระดาษปากกา
หยิบฉวยจากตนเอง เขียนลงบนกระดาษ
วางตัวหนังสือ
ไว้ในเวลา


*****





Time is an abstract.
Like friendship, love, happiness including  the opposites.
Still we know the existence of them all.

Time never lays down anything for us
But can we put something into time.
Time moves on without curiosity
but not us.

Books lines in the universe of books
Immense numbers of authors were gone
Some of their works stay.

Can we snatch something from time? One asks.
Another sits down with pen in hand,
Takes away from self.
Writes words on the blank papers
places his words into time.


***** 

2 ความคิดเห็น:

ศศิ กล่าวว่า...

เอ้.. ทำไมศศิไม่เคยอ่านบทนี้ล่ะจัส

เขียนดีเนอะคะ "หยิบฉวยจากตนเอง วางไว้ในเวลา"

ชอบบบค่ะ เวลามีตัวตนเพราะตัวหนังสือนี่เอง

^^
เราหยิบฉวยตนเองจากเวลา เพื่อวางบางอย่างไว้ในเวลา
หรือเราหยิบฉวยเวลา เพื่อวางตัวเราไว้ในเวลา
หรือเราหยิบฉวยทั้งจากตัวเองและเวลา
เพื่อเป็นของกันและกัน

ชอบบบค่ะ

ก้านตอง กล่าวว่า...

เวลา ถึงจะเป็นนามธรรม ก็หยิบฉวยจากเราได้เหมือนกัน
เราอาจใช้คำว่า พึ่งพา แทนคำว่า หยิบฉวย
เราหยิบฉวยจากกันและกัน
เราพึ่งพากันและกัน

^^

หน้าเว็บ